நாவல்கள்

கட்டுரைகள்

கதைகள்

ஜோதிடம்

வலைத்தமிழ்

பிரபலங்கள்

கவிதைகள்

வாழ்க்கை வரலாறு

இலக்கியம்

கலை

சரித்திரம்

இலக்கணம்

பா. ராகவனின் "அலகிலா விளையாட்டு."

நாவலின் தலைப்பு குறித்து பேசும்பொழுது "எப்போதாவதுதான் இப்படி அமையும். இது அப்படியொரு அபூர்வ தருணம்" என பா.ராகவன் குறிப்பிடுகின்றார். நாவல் வாசிக்கும்போதும் சரி, வாசித்து முடித்தபோதும் சரி, வாசித்த பிறகும் சரி நமக்கேற்படும் அனுபவங்களும் அத்தகையதுதான்.

அனுமானத்தால் மட்டுமே அறியத்தகுந்த ஆன்மாவைக் கதைநாயகன் தேடிப் பயணிப்பதில், அவனுக்கென காரணங்களிருக்கின்றன. ஆன்மாவை, மனிதனின் உடலுக்கும் உளத்திற்கும் உதவும் அமுதமென விளித்தல் தகுமா? எப்போதும் எல்லைகளை வகுத்துக்கொண்டு உழன்றுகொண்டிருக்கும் சராசரி மனதிற்கு அதை அறியக்கூடிய சக்தியுண்டா ? என்கின்ற கேள்விகள், வாசிப்பின் முடிவுவரை நம்முள் ஒட்டிக்கொண்டிருப்பது சத்தியம். இந்திய மண்ணின் சித்தாந்தங்களை தேடிச் செல்லும் கதைக்களன் தமிழுக்குப் புதியதல்லவென்றாலும், அம்மாதிரியான படைப்புகளில், படைப்பாளிகள் வாசகனிடம் பாடம் நடத்துகின்ற உத்தியையே தொழிலாகக்கொண்டிருப்பார்கள். ஆனால் இங்கே பா.ரா. ஒட்டியும் வெட்டியும் ஓர் உயிரோட்டமான உரையாடலை நடத்துகின்றார்.

"ஓர் உயிர் எந்த காரணத்திலாவது வருந்துவதாகவிருந்தால் அதற்காக வருந்தி அத்துன்பம் தனக்கு வந்ததாய்க் கருதி அதை அகற்ற எவனொருவன் பணிபுரிகிறானோ, அவனே இந்து"

"ஹிம்ஸாயயம் தூயதே ய:ஸ: ஹிந்து இத்யபீ தீயதே"

என்கின்ற குணத்தவனான கதை நாயகனுக்கு, வேதமே வாழ்க்கையாகக் கொண்ட தனது வேதபாடசாலை குருவும், "அஹிம்ஸா பரமோதர்ம:" (மேலான அறமெனப்படுவது அஹிம்ஸையே) என நம்புகின்ற மகாத்மாவும் அவர் தம் வரிசையில் காமராஜரும் வீழ்த்தபடுவதைக் கண்ட ஆற்றாமையும், அவன் சந்திக்கும் தோல்விகளும் பெருமை பேசும் நமது சித்தாந்தங்களின் மீது கசப்பினை ஏற்படுத்த, நம் மனதும் அதனை ஆமோதிக்கின்றது. கதைநாயகனின் பெற்றோர்களைப் போன்ற சராசரி மனிதர்களும், இச்சராசரி மனிதர்களுக்கும் மேம்பட்டவர்களாகக் காட்டிகொள்ளும் குருஜீ போன்றவர்களும் உடலுக்கும் உள்ளத்துக்கும் சமரசம் செய்துக்கொண்டு வெற்றிபெறும் மாயைகள், ஊருணி நீராய், பிறருக்காக வாழ்கின்றோரின் சத்திய வாழ்க்கையின் நோக்கங்களை அறியமுடியாமல் செய்துவிடுகின்றன.

பூரணி அவள் பெயருகேற்ப ஒரு செறிவான பாத்திரம். வேதபாடசாலை குருவின் மகள் பூரணியிடம் கதைநாயகனுக்கு ஏற்பட்டது காதல் பிரச்சினைகள் அல்ல, தத்துவ பிரச்சினைகள் என்பதை வலியுறுத்த புத்தபிக்கு: "பாலியத்தில் ஒரு பெண்ணை விரும்புவதும் மணக்க இயலாமல் போவதும் மிகச் சாதாரணமான விஷயங்கள். உங்கள் நோக்கம் அந்தப் பெண்ணை அடைவதாக மட்டும் இருந்திருந்தால், விஷயத்தை இப்படி எழுபது வயதுக்குமேல் உங்கள் மனம் சுமந்துகொண்டிருக்காது. மனத்தின் தன்மை அறிந்தவராக நீங்கள் இருந்தால் இது புரியும். சில சமயம் சில விஷயங்கள் முக்கியமானவையாகத் தோன்றும். காலப்போக்கில் அதற்கு நாமளிக்கும் முக்கியத்துவம், நம்மாலேயே நம்ப முடியாத அளவுக்குக் குறைந்துவிடும். காதல் அப்படிப்பட்ட ஒரு விஷயம்........எழுபது வயதில் நீங்கள் சுமக்கிற இந்த விஷயம் நிச்சயம் காதல் பிரச்னை இல்லை." (அலகிலா....12 பக்கம் 157) என்கிறார்.

உண்மை. கதை நாயகனைப் பொறுத்தரையில் குருவின்மீதான மகோன்னத பிம்பம் பாடசாலைக்கு வந்த முதல்நாளில் தன் தகப்பனாரால் .

"குரு ப்ரம்மா, குரு விஷ்ணு, குருதேவ மகேஸ்வர" என்று அறிமுகப்படுத்தப்பட,

குரு, " நீங்க கவலைப்படாம போங்க. ஆறேழுவருஷத்தில வேத வித்தா வந்து நிப்பான்" என்கின்ற அன்பு பிசைந்த சொற்களால், வடிவம்கொண்டு அவன் மனதில் உட்கார்ந்து கொள்கிறது.

இந்தப் பிம்பம், " துன்பங்கள் எல்லாம் புடம்போட என்று பெருந்தன்மையுடன் சொல்லிக்கொள்கிற ஆண்மையின் தனிப்பெரும் கம்பீரமாக", அவர் தெரிகின்றபோது மேலும் ஜொலிக்கின்றது.

"எங்கே போனாலும் நன்னாதான் இருப்பே, படிச்சவேதம் அப்படி சும்மா விட்டுவிடுமா என்ன?" தலைமேல் வைத்து ஆசீர்வதித்து வழியனுப்பியதும், வறுமையிலும் அவர் வேதசாலை மாணவர்களிடம் காட்டிய பரிவும் அவனை வேறுவகையிற் சிந்திக்கத் தூண்டுகின்றன.

"இவரைப் பொறுத்தவரையில், நான் பட்டிருப்பதாக உணர்கின்ற கடனை தீர்க்க முடியாதவொன்று. தன் சொந்தக் கஷ்டங்களின் சாயை எந்த மாணவன்மீதும் படாமல் குடைவிரித்துக் காப்பாற்ற அவர் எத்தனை போராடியிருப்பார்.....அவர் மீது ஏற்பட்டது நன்றிக் கடனல்ல கடமை..."

என்கின்ற ரீதியில் பிறந்த இவனது காதலை மறுக்க பூரணிக்கு வேறு காரணங்களிருப்பினும் ( "ஆனால் நான் கல்யாணம் வேண்டாம்னு நி னைக்கறதுக்கு....செய்யமுடிஞ்சது?. அலகிலா 12 பக்கம் 150) அவன் காட்டும் நன்றிக் கடன் (கடமையாகக்கூட இருக்கட்டும்) காதலை இயல்பாய் மறுக்கிறாள். இறுதியில் " ஏழ்மைப் புடம்போடும் வாழ்க்கைகளில் தத்துவத்துக்குப் பெரும்மதிப்பு கிடையாது" என ஏற்படுத்திக்கொண்ட இவனது நீதியும் இறுதிக்காலத்தில் இவனது பூரணியாலேயே பொய்யாகிப்போகின்றது.

நாவல் முழுக்க தியானத்தில் ஆழ்ந்திருப்பதுபோன்ற உணர்வு. ஓங்காராமாக ஒலிக்கின்ற சிந்தனைகள்.

"நடந்து முடிந்தால் வலிக்குமே நாயர்"

அது வலியல்ல ஞாபகம்"

"புத்தி சரணடையும் இடத்தில் ஞானம் சித்திக்கும்"

"மனசுக்கு ஏது வயசு, வெட்கம் மானம் இல்லாத மனசு. சொல்லில் இறங்க கூச்சபடுகிற விஷயங்கலையெல்லாம் விளித்துப்போட்டு குளிர்காய்கிற மனசு.."

"நம்பிடாதீங்க நாயர். எதுவும் பூரணமில்லை. ஒண்ணையாவது முழுக்க தெரிஞ்சுகிட்டிருந்தேனா, இப்படி நாயா அலைய வேண்டியிருக்காது"

கடைசியா சொல்லிய ஞானம் நமக்கும் பொருந்தும். இருக்கும் இடத்தைவிட்டு, இல்லாத இடம் தேடி அலைவதுதான் நமக்கும் வாழ்க்கையாகிவிட்டது. உன்னதமான ஒரு படைப்பு.

If God exists, it is His problem. கடவுள் இருக்கிறார் என்றால் அது அவருடைய பிரச்சினை! இப்படி ஒரு விஷயத்தை ஆங்கிலப் புத்தகமொன்றில் படித்திருக்கிறேன். இருத்தலியல் வாதத்துக்கு எதிரான அல்லது ஆதரவான கிண்டல்தொனிக் குரலாக. படித்தவுடன் ஒரு புன்னகையை அது வரவழைப்பது சர்வ நிச்சயம்.

"அலகிலாவிளையாட்டு" என்ற பா.ராகவனின் நாவலைப் படித்தவுடன் எனக்கு அதுதான் நினைவுக்கு உடனே வந்தது. நாவல் எடுத்துக்கொண்ட களம் அப்படி. தத்துவம். அதுவும் இந்தியா என்றால் அதுதான் என்று சொல்லுமளவுக்கு வேரூன்றி இருக்கின்ற, இந்தியச் சிந்தனையென்றால் அதுதான் என்று சொல்லக்கூடிய அளவுக்கு நம்மோடு ஆழமாகக் கலந்துவிட்ட தத்துவம். இறைவனையும் ஆன்மா போன்றவற்றையும் பற்றிய, காலம்காலமாகப் போற்றிப்பாதுகாத்து வைத்திருக்கின்ற இந்தியச் சிந்தனையின் சாரம். இப்படி ஒரு விஷயத்தை ஒரு நாவலுக்கு கருவாக, களமாக எடுத்துக்கொள்வதற்கு ஒரு அசாத்திய துணிச்சல் வேண்டும் முதலில்.

இமயமலைச் சாரலில் தொடங்குகிறது கதை. சரியாகச் சொன்னால் அதன் குளிரில். இமயமலை ஏரியாவை என்னைப் போன்றவர்கள் சினிமாவில்தான் பார்த்திருப்பார்கள். ஆனால் அங்கு நிலவும் குளிரை வார்த்தைகளிலேயே உணர விரும்புபவர்கள் இந்த நாவலைப் படிக்கலாம். அவ்வளவு அற்புதமான ஆரம்பம்.

"சுவர்கள், மேசை, நாற்காலி, கட்டில், துணிகள் யாவும் பனியால் செய்யப்பட்டவை போலாயின..."

ஒரு விஷயம் -- குளிர் -- அதனுடைய முழுவீச்சிலும் சொல்லப்படுகிறது. குளிரில் அவதிப்படும் கதாநாயகன் செய்தித்தாளில் செய்தி படிக்காமல் அன்றைய வெப்ப நிலையைப் பார்த்து, "முந்தைய இரவில் தான் அனுபவித்த குளிரின் வீரியத்தை அச்சில் கண்டு" வியக்கிறான்!

"குளிரின் சரியான எதிரிடை மிளகாய்ச் சட்னிதான். நாக்கில் உறைக்கிற காரம் குளிருக்குச் சவால் விடுகிறது" என்பதாக அவனுக்குத் தோன்றுகிறது!

"இயற்கையின் ஒரு குறிப்பிட்ட குணம் மொத்தமாகவும் சில்லறையாகவும் இந்த ஒரு இடத்தில் குவிந்துவிட்டதாக வந்த விநாடியிலிருந்து" அவன் புரிந்துகொள்கிறான்!

அவன் சொல்கிறான் : "என் புத்தியில் குளிர் நிறைந்துவிட்டது."

இதெல்லாம் குளிர் பற்றிய வெறும் வர்ணனையாக நின்றுவிடாமல் நாவலின் கருவுக்கு பலம் சேர்க்கும் விதத்தில் ஒரு தத்துவார்த்த பரிமாணத்தை ராகவனின் பேனா கொடுத்துவிடுகிறது :

"எனக்கு எதுவும் வசப்படவேண்டாம். எல்லாவற்றின் வசத்திலும் நான் என்னை அளித்துவிடப்போகிறேன். குளிர் என்னைச் சாப்பிடட்டும். ஜுரம் வந்து கொஞ்சம் சாப்பிடட்டும். ஏற்கனவே வயது பாதி தின்றுவிட்டது. மிச்சமிருப்பது அதிகமில்லை. நான் ரொட்டி சாப்பிடுகிறேன். ரொட்டி என்னைச் சாப்பிடட்டும். நான் குளிரைச் சாப்பிடுகிறேன். குளிர் என்னைச் சாப்பிடட்டும். சாப்பிடுவது முக்கியம். உடலுக்கும் மனத்துக்கும். மனம் எதைச் சாப்பிடும்? அனுபவங்களை அது சாப்பிடும். அனுபவத்தை இப்போது குளிர் சாப்பிட்டுவிட்டது. ஆகவே குளிரைத்தான் மனமும் சாப்பிடவேண்டும்."

"குளிரெனும் பூதம் கோலோச்சும் நேரம். தொலைவில் எங்கோ கைலாயம் இருக்கிறது. பரமசிவன் ஸ்வெட்டர் போட்டுக்கொண்டா படுத்திருப்பார்? வாய்ப்பே இல்லை. பரமசிவனுக்குக் குளிராது என்றால் எனக்குமல்லவா குளிரக்கூடாது? அவர் வேறு நான் வேறா என்ன? அப்புறம் அத்வைதம் என்னத்துக்கு?"

இந்த பின்னணியிலிருந்து கதாநாயகன் வாழ்வின் எத்தகைய கட்டங்களில் எத்தனைவிதமாக சூடுபட்டுக்கொண்டு அந்த குளிரைத்தேடி வந்தான் என்று விரிகிறது கதை. அவன் குருகுலத்தில் வேதம் படித்தது, குருவின் வாழ்வில் நிகழும் துயரங்களின் அடுக்குகளினால் கற்றுக்கொண்ட வேதங்களின்மீது விரக்தியும் சந்தேகமும் தோன்றுவது, போஸ்ட் மாஸ்ட்டராக வேலை பார்ப்பது, குருவின் மகள் பூரணியின்மீது ஆசைப்படுவது, அவள் மறுப்பது, அவன் குடும்பத்தைவிட்டு விலகுவது, ஒரு கல்லூரி நூலகத்தில் பணி புரிவது, புத்தமடத்தில் தங்குவது, கடைசியாக இமயமலைச் சாரலுக்கு வருவது, அங்கு மறுபடி பூரணியைச் சந்திப்பது, அவள் மூலமாக அவனுடைய தேடலுக்கு ஒரு விடையும் தெளிவும் கிடைப்பது என்று நகர்கிற கதையில் எங்குமே அலுப்புத் தட்டவேயில்லை. எழுத்து அப்படி. நகைச்சுவை ரொம்ப நுட்பமாக தன் பணியைச் செய்கிறது.

குளிரில் இரவில் தூங்கமுடியாமல் போகும்போது ஒருவர் ஒரு ஐடியா சொல்கிறார். அதாவது பகலில் தூங்கிவிட்டு, இரவில் விழிக்கலாம் என்று. அதைத்தொடர்ந்து நாயகனின் சிந்தனை இப்படிச் செல்கிறது :

"உறக்கத்தை ஒழித்தவனுக்கு உலகம் வசப்படும் என்று எல்லா தத்துவங்களும் சொல்லிக்கொடுக்கின்றன. உறக்கத்தைக் காலம் மாற்றி உபயோகித்தால் என்ன வசப்படும்? உறக்கம் மட்டுமே வசப்படக்கூடும். காலம் அப்படியேதான் இருக்கும். கால்மாட்டில் தலைவைத்துப் படுப்பதன்மூலம் அறையைப் புரட்டிப்போட்டதாக நினைத்துக்கொள்வது மாதிரி. நல்ல தமாஷ்தான்."

நகைச்சுவை வெறும் நகைச்சுவையாக நின்றுவிடாமல், நாயகனின் பாத்திரமே ஒரு தத்துவப்பூர்வமான சிந்தனை வயப்பட்டது என்பதை வலுப்படுத்தும் விதமாக ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் அவனுடைய பேச்சும், சிந்தனையும், கிண்டலும் அமைவதாக இருப்பதே இந்த நாவலின் வெற்றியை உத்தரவாதப்படுத்திவிடுகிறது என்று சொல்லத்தோன்றுகிறது :

"நூலறுந்த காற்றாடிக்கு பூமியைவிட ஆகாசம்தான் இஷ்டம். ஆகாசம் கூட இல்லை. நிமிர்ந்து பார்க்காதவரை ஆகாசம் ஏது?" தத்துவமும் கவிதையும் இணைந்து இழையும் இதைப்போன்ற வாக்கியங்கள் நாவலை மென்மேலும் அழகுபடுத்துகின்றன.

"என் ஆன்மா! சட்டென்று எனக்குச் சிரிப்பு வந்துவிட்டது. ஹிந்துதர்மம் ஒப்புக்கொண்டிருக்கிற ஒரே கம்யூனிசச் சிந்தனை அதுதான். ஒரு ஆன்மாதான். ஆனால் உன்னுடையது இல்லை அது. யாருடையதும் இல்லை. எல்லாருடையதும். அல்லது எல்லாருடையதும் இல்லை. எல்லாருக்கும் பொதுவான ஒரு புறம்போக்குச் சொத்து. கண்ணுக்குத் தென்படாத ஓர் அபூர்வ அப்பம். உனக்கு ஒரு கிள்ளு. அவனுக்கொரு கிள்ளு. எத்தனை கிள்ளினாலும் குறைப்படாத ஆன்ம அப்பம். இயேசுநாதர் கூட அந்த அப்பத்தைத்தான் கிள்ளிக்கொடுத்தாரோ என்னவோ."

ஆன்மா பற்றி நாயகன் சொல்லும் இந்த வார்த்தைகள் சர்ச்சையை ஏற்படுத்தும் அளவுக்கு புரட்சிகரமானவை எனலாம். ஆனால் அதில் உள்ள இலக்கிய உண்மையை இலக்கியம் அறிந்தவர் நிச்சயம் புரிந்துகொள்வர். எப்படி எல்லாவற்றையும் ஒன்றாக்கும் அல்லது இல்லாமலாக்கும் பெர்முடாச் சுழியாக உயர்ந்த இலக்கியம் உள்ளது என்பதற்கு இதுபோன்ற பகுதிகள் உதாரணம்.

"திகட்டத் திகட்ட சந்தோஷங்கள். திகட்டத்திகட்ட துக்கங்கள். இனிப்புக்குச் சமமாகக் கசப்பு. அன்புக்குச் சமமாக துரோகம். கனிவுக்குச் சமமாகக் குரூரம்."

இப்படிப்பட்ட வாக்கியங்களை எப்படி இவரால் கற்பனை செய்ய முடிகிறது? எனக்கு லாசரா ஞாபகம் வந்தது.

இந்த நாவல் அவ்வப்போது சில கேள்விகளை எழுப்புகிறது? அவ்வப்போது என்று சொல்வதைவிட, நாம் இதுகாறும் போற்றிப்பாதுகாத்து வைத்திருக்கின்ற மதிப்பீடுகளையெல்லாம் கேள்விக்கு உள்ளாக்குகிறது என்றே சொல்லலாம். அதன் அர்த்த தளங்களை மாற்ற வேண்டிய அவசியத்தை உணர்த்துகிறது என்று சொல்லலாம். அவ்வப்போது உபகேள்விகளைப் போல சில வருகின்றன. ஆனால் அவைகளும் உப கேள்விகளல்ல :

"வேதம் உயர்ந்த படிப்பு என்றால் வக்கற்றவர்கள் மட்டுமே ஏன் படிக்க வருவானேன்?"

இந்தக்கேள்விதான் எவ்வளவு நேர்மையானது? எல்லா மதங்களிலுமே பிரச்சனை இப்படிப்பட்டதாகத்தான் உள்ளது. வேலூரிலும் தேவ்பந்திலும் மார்க்கம் பயிலச் செல்லும் முஸ்லிம் பிள்ளைகள் பெரும்பாலும் யாராக இருக்கிறார்கள்? வீட்டில் படிப்பு வராத பிள்ளைகள். வீட்டுக்கு அடங்காமல் `ரவுடி`த்தனம் கொண்ட பிள்ளைகள். உருப்படமாட்டான் என்று பெற்றோர்களின் மனங்களால் சான்றிதழ் வழங்கப்பட்டவர்கள். அவர்களைத்தானே இத்தகைய பள்ளிகளுக்கு அனுப்புகிறார்கள்?! அங்கே படித்து பட்டம் பெற்று வரும் `ஆலிம்`கள் எனும் மார்க்க அறிஞர்கள் எத்தகையோர்களாக இருப்பார்கள்? இந்த சமுதாயத்தையே பெற்றோராக எண்ணி பழிதீர்த்துக் கொள்பவர்களாகத்தானே?! அதுதானே நடக்கிறது? நன்றாக படிக்கும் `அறிவான` பிள்ளைகளை டாக்டராகவும், வக்கீலாகவும் ஆக்க விரும்பும் சமுதாயம், உருப்படாதவர்கள் என்று கருதுபவர்களை மட்டும் `வேதம் பயில` அனுப்புவது ஏன்?

"எத்தனை நாளுக்கு முன்னேநடந்து ஒரு மனிதர் மேய்த்துக்கொண்டே போகமுடியும்? ஆடுகளுக்கு என்றைக்குத்தான் சுயமாகப் பாதை புரியும்?"

நாவலில் ஒரு இடத்தில் வரும் இந்தக்கேள்வி எந்த ஆடுகளுக்கு என்பதை அசைபோடுவது நல்லது.

குலாம் அலியின் ஒரு கஜலை ஒருமுறை வாக்மேனில் போட்டு என் அண்ணன் ஜஷபருல்லா நானாவிடம் கொடுத்தேன். அவருக்கு உர்து தெரியாது. (எனக்கும்தான்) ஆனால் பாட்டைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது ஒரு இடத்தில் அவர் கண்கள் பொலபொலவென (அரதப்பழசான படிமத்தை மன்னிக்கவும்) கொட்டிவிட்டது. சில இடங்களில் நாவலில் வரும் வாக்கியங்களைப் படிக்கும்போது அப்படிப்பட்ட அனுபவம்தான் எனக்கு. ஓடிச்சென்று ராகவனைக் கட்டிக்கொள்ள வேண்டும் என்று தோன்றியது. "துக்கத்தின் மாற்றுப்பாதை மௌனம் என்றால் நான் மௌனத்தின் பூதாகார இருளில் என்னை தினந்தோறும் கரைத்துக் கொள்ளத் தொடங்கினேன்" என்பது அப்படிப்பட்ட ஒரு வாக்கியம்.

உரையாடல்கள் அதிகமில்லாமல், மூன்றாம் நிலையிலிருந்து சொல்லிச் செல்கின்ற உத்தியையே - narration - நாவல் அதிகம் பின்பற்றுகிறது. இந்த நடையில் தத்துவார்த்த தளத்தில் இயங்கும் ஒரு நாவலை தோல்விக்கு அழைத்துச் செல்லும் அபாயம் உண்டு. ஆனால் அதிலேயே ஒரு நாவல் வெற்றிகரமாக எழுதப்பட முடியும் என்பதற்கு "அலகிலா விளையாட்டு" ஒரு அருமையான உதாரணமாக அமைந்துவிட்டது. ராகவனுக்குத்தான் என்ன துணிச்சல், என்ன அழுத்தம்!

"இரண்டு விஷயங்கள் மனிதனை நெருங்கப் பார்க்கின்றன. ஒன்று, மேலானது. இன்னொன்று சுகமானது. உனக்கு மேலானது வேண்டுமா? சுகமானது வேண்டுமா? இதுதான் கேள்வி. இதுதான் சவால். இதுதான் வாழ்க்கை நம்முடன் விளையாடுகிற கபடியின் ஆதார இலக்கணம்."

இதுவும் நாவலில் இருந்து மேற்கோள்தான். "அலகிலா விளையாட்டு" ஒரே நேரத்தில் மேலானதாகவும் சுகமானதாகவும் இருக்கிறது!

பா ராகவனின் "அலகிலா விளையாட்டு"

புதிர் No1: கண்ணுக்குத் தெரியாதது. நம்மிடமே உள்ளது. அது என்ன? ஆன்மா.

புதிர் No 2: நம்மிடம் இல்லை ஆனால் நம்மைச் சுற்றிப் பரவிக் கிடக்கிறது. அது என்ன? அதுதான் இறைவன்.

எனவே ஆன்மாவை அறிந்து கொள்வது இறைவனை அறிந்து கொள்வதாகும். இதுவே காலம் காலமாக நாம் நம்பி வரும் அடிப்படை. இதையே உடும்புப் பிடியாய் பிடித்துக் கொண்டு அடம் பிடிக்கும் குழந்தைகளாக நாம் இருக்கிறோம். தேடித் தேடி கிடைக்காமலேயே பார்க்காமலேயே வாழ்க்கையின் இறுதிக் கட்டத்திற்கு வருகிறோம். பின்னர் இறைவனடி சேர்ந்துவிட்டார் என்ற சர்ட்டிபிகேட்டுடன் வானுலகிற்கு நிரந்தரமாக மாற்றல் பெற்று சென்று விடுகிறோம். நாம் ஒவ்வொருவரும் இப்படித்தான் செல்வோம் என்று நினைத்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம்.

இது சரியா? என்று நம்மில் எத்தனை பேர் அறிய முற்பட்டிருப்போம்? அதிகம் சிந்தித்தால் அதிகம் பிரச்னைகள் வரும் என்பதால் சிந்திப்பதில்லை. "சிந்திக்கும் தொழிலைச் செய்ய இன்று உலகம் ஆட்களை அமர்த்துகிறது" என்கிறார் USA Today பத்திரிகையின் ஆசிரியர் Gerald F Krevche. ஆனால் இந்த அடிப்படைத் தத்துவத்தைத் தானே அலைந்து திரிந்து சிந்தித்து கண்ணுக்குத் தெரியாத ஆன்மா எது என்பதை அறிந்து கொள்கிறான் கதையின் நாயகன். அவனைக் கிள்ளி விட்டு அவன் மூலம் தத்துவார்த்தமான, அறிவுப்பூர்வமான சிந்தனைகளை அவன் ஒருவனே பேசுவதாக, நினைப்பதாகக் காட்டி கதையை எடுத்துச் செல்கிறார் ராகவன். இதற்காக, முரண்பாடான கருத்துக்களையும் முட்களைப் போலக் குத்தும் கேள்விகளையும் கொண்ட கதையின் களத்தை துணிவுகரமாக பாடுபட்டு அமைத்திருக்கிறார் கதாசிரியர். கதாநாயகனை 70 வயது முதிர்நாயகனாக அமைத்திருக்கிறார். கரடுமுரடான களம், இளங்கிழவனான கதாநாயகன், கதையின் நாயகனே கதையை எழுதியும் இயக்கியும் மூன்றாம் நிலை narrative styleல் சொல்வதாகவும் அமைந்த பாணி, எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக தாராளமயமாக்கப்பட்ட தத்துவங்கள்- இப்படி எல்லா பக்கங்களிலும் ராகு கேதுக்களை உலாவச் செய்தாலும் கதையில் சொதப்பல் ஏதும் இல்லை. சுவாரஸ்யத்திற்கும் குறைவேயில்லை. எந்தெந்த இடங்களில் யார்யாரைச் சந்தித்து என்னென்னக் கற்றான்? அதில் அவனுக்குத் தெளிவு கிடைத்ததா? என்பதை ஒரு ஒரு டேபிள் போட்டு வாசகர்கள் எளிதாக அறிந்து கொள்ளும்படி கதையின் நடையில் எளிமையும் தெளிவும் இருக்கிறது.

கதாநாயகனுக்கு உடலில் இளமைக்குப் பஞ்சமெனினும் உள்ளத்தில் இன்னும் காதல் நாயகி பூரணியின் நினைவுகளுக்கு பஞ்சமேயில்லை. அவன் ஒரு தீவிர வாதி. ஆமாம். உடலை வருத்துவது எதாக இருந்தாலும் எதிர்த்து போராடி வெற்றி பெறுவதில் அவனுக்கு சுகம். இளமையில் வேதம் கற்கப் போகிறான். வேதத்தையே வணங்கி அதைக் கற்பித்தலை வாழ்க்கை நெறியாகக் கொண்டத் தன் பாடசாலைக் குருவின் மேல் அவனுக்கு பாசமும் பக்தியும் வருகிறது. அவருக்கு அடுக்கடுக்காகத் துயரங்கள் வரும்போது ஆன்மாவிற்கு எதிரான சிந்தனைகள் பல அவனை வாட்டுகிறது. மேலானது எது? சுகமானது எது? என்பதை அவன் உணர்ந்தாலும் அதை பிரத்தியட்சமாக அறிதலில்தான் தெளிவு பிறக்கும் என்பதில் விடாப்பிடியாக இருக்கிறான்.புத்த பிக்குவை நாடிப் போய் மரணத்திற்குப் பின் வரப்போகும் ஆன்ம சாந்தியைப் பற்றி கவலைப்படாமல் கையில் உள்ள பிரத்தியட்சமான வாழ்க்கையில் சந்தோஷத்தை தேடுவது அவசியம் என்னும் செய்தியைக் கேட்கிறான். இதுவும் அவனுக்குத் தெளிவைத் தரவில்லை. கைலாயத்திற்கு அருகிலான உத்திரகாசி மலைப்பகுதிக்குச் சென்று வாழ்கிறான். அங்கு ஏற்கனவே வசித்துவரும் தன்னையொத்த வயதுடைய டீக்கடை நாயர், சூரிக்கிழவர், கல்லிடைக்குறிச்சி கிழவி, வெங்கட்ராமன் ஆகியவர்களிடம் நட்பு கொண்டு கலந்து பேசி அவர்களது பாக்கெட்டில் உள்ள மாய வாழ்க்கையை அறிந்து கொள்ள முயல்கிறான். அருகே உள்ள பத்ரிநாத்திற்கு சென்று அங்கே ஒரு துறவியையும் சந்திக்கிறான். `பிரத்தியட்சம்` என்பது எல்லா சமயங்களிலும் சாத்தியப்படாது. `நம்பிக்கை` தான் அடிப்படை என்ற போதனையைக் கேட்டு அவனால் ஏற்க முடியவில்லை.

பின் கால் தடுக்கியதால் விழுந்து மரணத்தின் பிடியில் சிக்கிக் கொள்கிறான். மனதில் தீர்க்கப்படாத சந்தேகங்களுடன் மரணத்தை எதிர்நோக்கி பிரம்மம் எது? ஆன்மா எது? என்னும் கேள்வியுடன் படுத்திருக்கிறான். பிறப்பு முதல் இறப்பு வரை நம்மிடம் உள்ள மனசு ஒன்றுதான். மரணம் நிகழும்போது ஆன்மாவா? மனமா? எது முடிகிறது என்ற கேள்வியை கதாநாயகன் எழுப்புகிறான். இந்த மையக்கருத்தை வாசகர்களிடம் கொண்டு நிறுத்த கதாசிரியர் பட்டிருக்கும் பாடும் அப்போது நமக்குத் தெரிகிறது. கதையில் அதுவரை சொல்லப்பட்ட புத்தமதக் கொள்கைகள், உபநிஷத் கருத்துகள் அனைத்துமே கதைக்குத் தேவையானது; வெறுமனே கதையில் அள்ளித் தெளிக்கப்படவில்லை என்பதையும் வாசகர்கள் அப்போது நன்கு உணர்ந்து கொள்ள முடிகிறது.. மரணத்தின் இறுதியை ஆன்மாவை வகைப்படுத்தியிருக்கும் சொல்நயம்; அதன் சலனமற்றுப் போகும் அமைதியை படிப்படியாக நாம் கற்பனை செய்து அறிந்து கொள்ள வைக்கும் எழுத்துக்கள்- நம்மை சிலிர்க்க வைக்கிறது. இப்படிப்பட்ட மரணம் எனக்கு வந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று நம்மை சவால் கிண்ணத்திற்கு தயாராக்கும் மனப்போக்கையும் வாசகர்களிடம் ஏற்படுத்தியிருப்பது பா.ராகவனின் வெற்றி.

மரணத்தின் ஆகக் கடைசியில் தன் காதலியின் பெயரைக் கேட்டவுடன் கதாநாயனின் உள்ளே ஒரு உயிர்ப்பூ மலர்வது பல தத்துவங்களை சொல்லாமல் சொல்கிறது. கதையில் காதல், பிரிவு, விரக்தி, பக்தி என்னும் உணர்வுகளை இட்டு நிரப்பியிருக்கிறார் ஆசிரியர். தொடக்கத்திலேயே குளிரைப் பற்றிய உரைநடை கவிதை ஒன்றை எழுதி வாசகர்கள் மனதில் உறைந்து போகிறார் ஆசிரியர். மனமே உயிர்; ஆன்மா; வாழ்க்கை; சந்தோஷம் என்னும் தத்துவத்தை கதாநாயகன் பட்டு, உணர்ந்து, தெளிந்து சொல்லும்படி கதை அமைந்திருக்கிறது. வாசகர்கள் மேல் ஒரு கட்டாயத் திணிவாக இல்லாமல் கருப்பொருள் தானாகவே அழகாக நடந்து வந்து வாசகர்களிடம் பிரிக்க முடியாமல் இறுதியில் ஒட்டிக் கொள்கிறது. "The one who is conscious of being the conscious are the human beings who manifests higher level of potential and the individuals who devote themselves finding life`s meaning are often at the level being conscious of consciousness" என்று ஸ்பெயின் நாட்டைச் சேர்ந்த கடந்த நூற்றாண்டில் ஐரோப்பாவின் புரட்சிமிக்க தத்துவவாதியாகக் கருதப்படும் Jose Ortega Y Gasset கூறியுள்ள உயரிய கோட்பாட்டை "அலகிலா விளையாட்டு" முன் வைக்கிறது. நாக்கில் போட்ட உடனேயே கரைந்து போகும் சாக்லேட் இல்லை இது. சற்று கடக் மடக் என்று கடித்துத் தின்ன வேண்டிய மிட்டாய். எனவே கடித்து சுவைத்ததால் ஞாபகங்கள் நம்மை விட்டு அகலாமல் தங்கி நிற்கிறது.

மடி (கணினிக்குள்) மேல் புத்தகம்

"அலகிலா விளையாட்டு"- முதல் e -novel என்னும் ஒரு உற்சாகத்துடன் சுபயோக சுபதினமான புத்தாண்டு பிறந்த உடனேயே ஜனவரி முதல் தேதியில் நான் வாங்கும் முதல் புத்தகமாக இருக்க வேண்டும் என்று ஆவல் கொண்டேன். தொணதொணவென்று ஒரு மணிக்கு ஒரு தடவை ஈமெயில் அனுப்பி திரு கணேஷ் சந்திராவை நச்சரித்தேன். சிங்கப்பூருக்கும் நியூஜெர்ஸிக்கும் உள்ள கால இடைவெளி காரணமாக இரவு சிங்கப்பூர் நேரம் 1200 மணிக்கு அலகிலா விளையாட்டின் மேல் கிளிக்கினேன். எல்லாம் கடகடவென்று முடிந்தது. லாக் கோட்(lock code) வந்தது. எனக்கு விதிமுறைகள் நன்கு புரிந்தாலும் வருமா? படிக்க முடியுமா? என்று சந்தேகம். ஆனால் எழுத்துருக்களை இறக்கியவுடன் மளமளவென்று பக்கங்கள் வந்து விழும் போலிருக்கிறது. அடுத்த நிமிடமே புத்தகம் என் மடியின் மேலே. ஆமாம். என் மடிக்கணினிக்குள். படிக்கும்போது மிக செளகர்யமாக இருந்தது. அடுத்தடுத்த பக்கங்களை கிளிக் செய்தால் போதும். ஒரே ஒரு வேண்டுகோள். சின்ன சின்ன படங்கள் பக்கங்களின் ஓரத்தில் போடுங்களேன். எட்டு முதல் பத்து வரை போதும். ஊடகப் பொறியில் விழுந்துவிட்ட இளையர்களான நம் நவீன மிக்கி மெளஸ்களை பிடிக்க இது சரியான வழி என்று தோன்றுகிறது. அவ்வப்போது இப்படி இணையத்தில் இனிப்புகள் வந்து விழும் என்று நம்பிக்கைக் கொள்கிறேன். கணேஷ் சந்திராவிற்கும் அலகிலா விளையாட்டுடையார் பா ராகவனுக்கும் வாழ்த்துக்கள்.